 16 наурыз -ата-бабаларды еске алу мен бата алу күні -Шежіре күні. (Шежіре-қазақтардың генеалогиялық шежіресі). Шежірені білу - өзінің ата - бабасын жетінші буынға дейін білу-әрбір қазақ үшін міндетті болып табылады деп саналады.
Жұмаділовтар отбасының тарихы тереңде жатыр және Қазақстанда болып жатқан барлық оқиғалармен байланысты. Жұрт сияқты өз дәстүрлері мен әдет-ғұрыптары, қуаныштары мен шығындары болды. Олар үйлену тойларын тойлады, балалар өсіп, қарттар дүниеден өтті. Бірақ бір күні қазақ даласына қорқынышты апат жұт келді. 1927 жыл еді. Барлық мал жоғалып, аштық басталды. Жапар Әбішұлы Жұмаділовтың естелігінен: "Менің ата-анам Әбіш пен Күнсұлу Торғай облысының Амангелді ауданында дүниеге келген. Торғайда ең қорқынышты ашаршылық басталған кезде мен екі жаста едім. Байлар болса, өздері кетіп қалды, ал бізді, кедейлерді, Қазақстан бойынша алып кетті. Осылайша біздің отбасымыз Станционный ауылына келді. Әкем бірден колхозға ат бақташысы болып орналасты, біз оны сирек көрдік. Ол жақсы жұмыс істеді және оның жұмысы үшін де жақсы төледі. Соғысқа дейін ол астық қорын жасады, ол біздің бес отбасымызға жетеді. Шамасы, аштық әсер еткен болу керек, әкеам астықты ештеңеге айырбастамады. Менің ағам Әлшібай бізбен бірге тұрды, көңілді және мойымайтын адам болды, біз балалар оны өте жақсы көрдік. Соғыс басталды, әкемді 1941 жылдың 13 тамызында майданға алып кетті. Анам күні бойы фермада және далада жұмыс істеді, өйткені үш баланы тамақтандыру керек еді. Кіші бауырым қайтыс болды, біз әпкемізбен бірге болдық. 1942 жылы бізге әкемнің шайқаста қаза тапқаны туралы хабарлама келді. Әлшібай ағай тракторшы, содан кейін МТС-да моторшы болып жұмыс істеді. Ағай бронь жасауға болатын, бірақ 1942 жылы ол өз еркімен майданға аттанды. Ол жарақат алып, ауруханада емделді, содан кейін оған бір айға демалыс берілді және ол үйге келді. Демалысын өтеп, Әлшібай майданға оралды, біз оны бұдан кейін көрмедік. Ол 1943 жылдың аяғында шайқаста қаза тапты. 12 жасымнан бастап "Коммунар" колхозында жұмыс істей бастадым. Ол қайда жіберілсе де жұмыс істеді, бұқалармен фермаларға сабан тасыды, көктемде тіркемеде жұмыс істеді, ұстаханада жұмыс істеді. Мектепте мен бір жыл ғана оқыдым, одан әрі оқымадым. Сондықтан сауатсыз қалдым. Жасы ұлғайған кезде, біздерді ержігіттерді тракторшылар курсына оқуға жіберді. 1953 жылы анамыз қайтыс болды, әпкем екеуміз жалғыз қалдық. 1956 жылы үйлендім. Әйелім Роза Аққалиқызы екеуміз төрт баланы тәрбиелеп өсірдік. Жыл сайын 9 мамырда Мен туған-туыстарымды еске алу үшін ескерткішке келемін, әкесіз өске балалық шағымды еске аламын...». Жұмаділовтардың балалары өсіп, құрметті адамдар болды. Ата-аналар барлығына білім берді. Барлығы өз алдына жеке отбасы бар, Дүйсенбай және Абдрахман өз отбасыларымен Троицк қаласында, Ракия өз отбасымен –Қостанайда тұрады. Ал Розоля туған ауылында тұрады. Ол өзін адамдарды құтқаруға арнады, амбулаторияда дәрігер болып жұмыс істейді.
Жұмаділовтардың барлығы өз туыстарын құрметтейді және ұмытпайды, ата-аналары осы уақытқа дейін өмір сүрмегені өкінішті. Ата–бабаларды еске алу мен бата алу күні–Шежіре күні–отбасы өз туыстарын еске алу үшін жиналуға тырысады. Аға буын міндетті түрде балалар мен немерелеріне аталары мен әжелерінің өмір тарихын айтып береді. Осылай өткен мен болашақ арасындағы байланыс үзілмейді, осылай жастар өз тамырларын біледі, құрметтейді және мақтан тұтады. |
